Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Αθηνά η Δωρήτρια της Ελιάς

Ο γνωστός πελασγικός μύθος αναφέρεται στον αγώνα της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για την προστασία και την ονομασία της Αθήνας. Βασιλιάς της Αθήνας ήταν ο Κέκροπας. Οι αντίπαλοι ανέβηκαν πάνω στο βράχο της Ακρόπολης, όπου ήρθαν και οι άλλοι δέκα θεοί από τον Όλυμπο για να κάνουν τον δικαστή στη διαφωνία των δυο θεών, ενώ ο Κέκροπας παρίστατο ως μάρτυρας. Πρώτος ήρθε ο Ποσειδώνας, στάθηκε στη μέση του βράχου και με την τρίαινά του έδωσε ένα δυνατό χτύπημα στο έδαφος. Αμέσως ξεπήδησε ένα κύμα αλμυρού νερού που σχημάτισε μια μικρή λίμνη που την ονόμασαν "Ερεχθηίδα" θάλασσα. Μετά ήρθε η σειρά της Αθηνάς να παρουσιάσει το δώρο της και αφού κάλεσε τον Κέκροπα για μάρτυρα, φύτεψε μια ελιά πάνω στο βράχο, που ξεπετάχτηκε γεμάτη καρπό. Το δέντρο αυτό σωζόταν για πολλά χρόνια αργότερα. Μετά από το δώρα της Αθηνάς ο Δίας κήρυξε το τέλος του αγώνα και είπε στους άλλους θεούς να κρίνουν σε ποιον από τους δυο θεούς να δοθεί η πόλη. Συγχρόνως ζήτησαν τη μαρτυρία και τη γνώμη του Κέκροπα. Αυτός από το βράχο ψηλά έριξε μια ματιά γύρω, αλλά όπου να γύριζε, τα μάτια του αντίκριζαν αλμυρό νερό, τις θάλασσες που από παντού έζωναν τη χώρα. Το δέντρο όμως που είχε κάνει η Αθηνά να φυτρώσει ήταν το πρώτο που φύτρωσε σε όλη τη χώρα και ήταν συνάμα για την πόλη η υπόσχεση για δόξα και ευτυχία. Γι αυτό ο Κέκροπας θεώρησε πως το δώρο της Αθηνάς ήταν πιο χρήσιμο και έτσι της δόθηκε η κυριαρχία της πόλης. Για την αθηναϊκή προέλευση της ελιάς μιλούν ο Παυσανίας, ο Ηρόδοτος, ο Κλαύδιος Αιλιανος και ο Σοφοκλής. Το ιερό δέντρο της Αθηνάς έγραψε τη δική του ιστορία στην Αθήνα. Λέγεται πως το 480 π.Χ. όταν κατέκτησαν οι Πέρσες την Ακρόπολη, έκαψαν την ιερή ελιά της Αθήνας προς μεγάλη θλίψη των Αθηναίων που το θεώρησαν κακό σημάδι. Όμως η θλίψη μετατράπηκε σε αισιοδοξία όταν την άλλη μέρα κιόλας ο ξερός και καμένος κορμός είχε βλαστήσει και πάλι: Ένα καινούριο δροσερό βλαστάρι ύψους δυο πήχεων αποτελούσε πια το καινούριο ιερό δέντρο της Αθήνας. Μέχρι και τα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια οι Αθηναίοι έδειχναν με καμάρι το ιερό δέντρο και πίστευαν πως απ` αυτό είχε ξεκινήσει η ελαιοκαλλιέργια και απ`αυτό κατάγονται όλα τα δέντρα ελιάς που υπήρχαν στον κόσμο.


Η Ελιά της Χαλκιδικής

Στον νομό Χαλκιδικής η ελιά είναι σήμερα το κυριότερο γεωργικό προϊόν. Η καλλιέργεια της στηρίζεται σε μακρόχρονη παράδοση και εμπειρία. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Γεωργικής Ανάπτυξης Χαλκιδικής σήμερα στον νομό καλλιεργούνται περίπου 210.000 στρ. που περιλαμβάνουν 5.200.000 ελαιόδενδρα, από τα οποία τα 4.600.000 βρίσκονται σε στάδιο παραγωγής. Ο νομός της Χαλκιδικής έρχεται πρώτος μεταξύ άλλων νομών της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου στην παραγωγή λαδιού. Η ετήσια παραγωγή ελαιολάδου κυμαίνεται σε 10.000 τόνους. Στο σύνολο του νομού, υπάρχουν 44 ελαιουργεία, στα οποία απασχολούνται περίπου 900 εργαζόμενοι.

Γιατί ξεχωρίζει το ελαιόλαδο Χαλκιδικής;

Το ελαιόλαδο Χαλκιδικής είναι μοναδικό όσον αφορά τα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά, το άρωμα και την πλούσια γεύση του. Αυτό οφείλεται στις ιδιαίτερες ξηροθερμικές κλιματολογικές συνθήκες της Χαλκιδικής, στην εξαιρετικά προσαρμοσμένη ντόπια ποικιλία ( χονδρολιά ), στη μεγάλη ηλικία των δέντρων στην περιοχή, στην προσεκτική επιλογή του χρόνου συλλογής του καρπού ( επαρκή ωρίμανση δίνει πλεονέκτημα τόσο στην περιεκτικότητα σε λάδι όσο και στη γεύση και ποιότητα αυτού ) και στην άμεση σύνθλιψη των καρπών μετά το μάζεμα, ώστε να μην προλάβουν να μολυνθούν οι ελιές από μύκητες και οξειδωθεί το λάδι. Έτσι το λάδι της Χαλκιδικής είναι πλούσιο σε βιταμίνες και άρωμα και δεν περιέχει καθόλου χοληστερόλη. Είναι το ιδανικό λάδι για μαγείρεμα, τηγάνισμα και συνοδεία σαλάτας. Δοκιμάστε το σκέτο πάνω σε ψωμί και θα γίνει το αγαπημένο σας λάδι για πάντα.